بچه كه بوديم...

اگه بستنيمان را گاز ميزدند قيامت به پا ميكرديم !

چه بيهوده بزرگ شديم...

روحمان را گاز مي گيرند و سكوت ميكنيم...

آنكه رفت... به حرمت آنچه با خود برد حق بازگشت ندارد.

رفتنت مردانه نبود، لا اقل مردانه باش و برنگرد!

                  لنگه هاي چوبي در حياطمان،

                              گرچه كهنه اند و جير جير ميكنند!

                ولي خوش به حالشان كه لنگه همند ...

داستان عشقي پسر ساده و دختر دروغگو

بخونيد.. واقعيت داره 

  چه كلمه مظلوميست،

     "قسمت"

         همه تقصيرهاي ما را به گردن مي گيرد...

به ادامه مطلب بريد... حتما بخونيد

مديونيت اگه نظر يادتون بره!

ميخواهم برگردم به روزهاي كودكي...

آن زمانها كه پدر تنها قهرمان بود ؛

عشق ، تنها در آغوش مادر خلاصه ميشد ؛

بالاترين نقطه زمين شانه هاي پدر بود ؛

بدترين دشمنانم، خواهر و برادر خودم بودند ؛

تنها دردم، زانوهاي زخمي ام بودند ؛

تنها چيزي كه ميشكست، اسباب بازي هايم بود ؛

و معناي خدافظ : تا فردا

معلم براي سفيد بودن برگ نقاشي ام تنبيهم كردو همه به من خنديدند...

معلم خودش هم نفهميد من خدايي را كشيده بودم كه خودش ميگفت :

ديدني نيست...

موشی در خانه تله موش دید ، به مرغ و گاو گوسفند خبر داد ...

باران بهانه بود تا تو زيرچتر من بيايي و تا انتهاي كوچه بامن باشي ...

اي كاش نه باران بند مي امد و نه كوچه انتهايي داشت ...