اشتباه از من بود ،

پر رنگ نوشته بودمت

به سختي پاك مي شوي !

ولي بالاخره پاكت ميكنم... 

امشب انگار قرص ها هم آلزايمر گرفتند...

لعنتيا يادشون رفته كه خواب آورند نه ياد آور

دروغ نيست اگر بگويم بدون تو...

زنده ماني ميكنم !

نه زندگاني

كاش آدم ها يكم جرات داشتن!

گوشي رو برمي داشتن و زنگ ميزدن و ميگفتن:

ببين، دلم واست تنگ شده!

واسه هيچ چيز ديگه اي هم زنگ نزدم...

 شب ها خوابم نمي برد

 از درد ضربات شلاق خاطرات روي قلبم !

 بي انصاف

 محكم زدي ،

 جايش مانده است...

نه با خودت چتر داشتي،

نه روزنامه

و نه چمدان...

از كجا بايد مي فهميدم مسافري !!!

خواستي ديگه نباشي ، آفرين

چه با اراده ! لعنت به دبستاني كه تو از درسهايش ،

فقط تصميم كبري را آموختي...

نه تنها تركت ميكنند...

حتي وقت رفتن با تمام پر رويي دستور مي دهند:

مواظب خودت باش...

به من مي گويد شاد بنويس،

نوشته هايت درد دارند.

و من بياد مردي مي افتم

كه با سازش

گوشه خيابان شاد ميزند !

اما با چشمان خيس...

نمايشگاه زده ام! بيا و تماشا كن...

تمام روزهاي نبودنت را آه كشيدم و با حسرت قاب گرفته ام!

به شوق ديدارت...

چه آب و جارويي

راه انداخته اند!

چشم ها و مژه هايم...

گيرم كه تمام آثارم را...

از لحظه لحظه زندگي ات پاك كردي!

با قلبت چه خواهي كرد؟!؟

خدايا...

ميشه بگي داري با زندگي من چه مي كني؟

بگو! شايد بتونم كمكت كنم...

آرزوي من ماندن اوست... اما...

اما خدايا اگر آرزوي او رفتن من است،

آرزوي او را بر آورده كن !

من ديگر آرزويي ندارم.

يك چمدان خريده ام !!!

يك دنيا آرزو دارم كه بايد به گور ببرم...